კრაფტ-ქაღალდის წარმოშობა

კრაფტის ქაღალდი გერმანულში „ძლიერის“ შესაბამისი სიტყვაა „ძროხის ტყავი“.

თავდაპირველად, ქაღალდის ნედლეული იყო ნაჭრები და გამოიყენებოდა ფერმენტირებული რბილობი. შემდგომში, დამსხვრევის გამოგონებასთან ერთად, დანერგეს მექანიკური დაფქვის მეთოდი და ნედლეული დამსხვრევის საშუალებით ბოჭკოვან ნივთიერებებად გადამუშავდებოდა. 1750 წელს ნიდერლანდელმა ჰერინდა ბიტამ გამოიგონა ქაღალდის მანქანა და დაიწყო ქაღალდის მასშტაბური წარმოება. ქაღალდის ნედლეულზე მოთხოვნა მნიშვნელოვნად აღემატებოდა მიწოდებას.
ამიტომ, მე-19 საუკუნის დასაწყისში ადამიანებმა დაიწყეს ქაღალდის დასამზადებლად ალტერნატიული ნედლეულის კვლევა და განვითარება. 1845 წელს კეირამ გამოიგონა დაფქული ხის რბილობი. ამ ტიპის რბილობი მზადდება ხისგან და ჰიდრავლიკური ან მექანიკური წნევის საშუალებით იმსხვრევა ბოჭკოებად. თუმცა, დაფქული ხის რბილობი ინარჩუნებს ხის მასალის თითქმის ყველა კომპონენტს, მოკლე და უხეში ბოჭკოებით, დაბალი სისუფთავით, სუსტი სიმტკიცით და ხანგრძლივი შენახვის შემდეგ ადვილად გაყვითლებით. თუმცა, ამ ტიპის რბილობს აქვს მაღალი გამოყენების მაჩვენებელი და დაბალი ფასი. ხის რბილობი ხშირად გამოიყენება გაზეთის ქაღალდებისა და მუყაოს დასამზადებლად.

1857 წელს ჰატონმა გამოიგონა ქიმიური რბილობი. რბილობის ეს ტიპი შეიძლება დაიყოს სულფიტურ რბილობად, სულფატურ რბილობად და კაუსტიკურ სოდიან რბილობად, გამოყენებული დელიგნიფიკაციის აგენტის მიხედვით. ჰარდონის მიერ გამოგონილი კაუსტიკური სოდიანი რბილობის მეთოდი გულისხმობს ნედლეულის ორთქლზე დამუშავებას ნატრიუმის ჰიდროქსიდის ხსნარში მაღალ ტემპერატურასა და წნევაზე. ეს მეთოდი ხშირად გამოიყენება ფართოფოთლოვანი ხეებისა და ღეროს მსგავსი მცენარეული მასალებისთვის.
1866 წელს ჩირუმანმა აღმოაჩინა სულფიტის რბილობი, რომელიც მზადდებოდა ნედლეულის დამატებით მჟავე სულფიტის ხსნარში, რომელიც შეიცავდა ჭარბ სულფიტს და მოხარშვით მაღალ ტემპერატურასა და წნევაზე, რათა მცენარეული კომპონენტებიდან მოეშორებინათ მინარევები, როგორიცაა ლიგნინი. გათეთრებული რბილობი და ხის რბილობი, შერეული ერთად, შეიძლება გამოყენებულ იქნას გაზეთის ბეჭდვის ნედლეულად, ხოლო გათეთრებული რბილობი შესაფერისია მაღალი და საშუალო კლასის ქაღალდის წარმოებისთვის.
1883 წელს დარუმ გამოიგონა სულფატური რბილობი, რომელიც იყენებს ნატრიუმის ჰიდროქსიდისა და ნატრიუმის სულფიდის ნარევს მაღალი წნევისა და ტემპერატურის მოსამზადებლად. ამ მეთოდით წარმოებული რბილობის მაღალი ბოჭკოვანი სიმტკიცის გამო, მას „ძროხის ტყავის რბილობი“ ეწოდება. კრაფტის რბილობი ძნელად გასათეთრებელია ნარჩენი ყავისფერი ლიგნინის გამო, მაგრამ მას აქვს მაღალი სიმტკიცე, ამიტომ წარმოებული კრაფტის ქაღალდი ძალიან შესაფერისია შესაფუთი ქაღალდისთვის. გათეთრებული რბილობი ასევე შეიძლება დაემატოს სხვა ქაღალდს საბეჭდი ქაღალდის დასამზადებლად, მაგრამ ის ძირითადად გამოიყენება კრაფტის ქაღალდისა და გოფრირებული ქაღალდისთვის. საერთო ჯამში, ქიმიური რბილობის, როგორიცაა სულფიტის რბილობი და სულფატის რბილობი, გაჩენის შემდეგ, ქაღალდი ფუფუნების საგნიდან იაფფასიან საქონლად გადაიქცა.
1907 წელს ევროპაში სულფიტის რბილობი და კანაფის შერეული რბილობი შეიქმნა. იმავე წელს შეერთებულმა შტატებმა დააარსა კრაფტ-ქაღალდის უძველესი ქარხანა. ბეიტსი ცნობილია, როგორც „კრაფტ-ქაღალდის პარკების“ დამფუძნებელი. თავდაპირველად, მან კრაფტ-ქაღალდი მარილის შესაფუთად გამოიყენა, მოგვიანებით კი „ბეიტსის რბილობი“ დააპატენტა.
1918 წელს შეერთებულმა შტატებმა და გერმანიამ დაიწყეს კრაფტ ქაღალდის პარკების მექანიზებული წარმოება. ჰიუსტონის წინადადება „მძიმე შესაფუთი ქაღალდის ადაპტირებადობის“ შესახებაც იმ დროს დაიწყო გაჩენა.
ამერიკის შეერთებულ შტატებში Santo Rekis Paper Company-მ წარმატებით შევიდა ევროპულ ბაზარზე საკერავი მანქანის ტომრების კერვის ტექნოლოგიის გამოყენებით, რომელიც მოგვიანებით 1927 წელს იაპონიაშიც დაინერგა.