კრაფტის ქაღალდის წარმოშობა

კრაფტის ქაღალდი "ძლიერის" შესაბამისი სიტყვა გერმანულად არის "ძროხის ტყავი".

თავდაპირველად, ქაღალდის ნედლეული იყო ნაწიბურები და გამოიყენებოდა ფერმენტირებული რბილობი. შემდგომში, დამსხვრეულის გამოგონებით, მიღებულ იქნა მექანიკური პულპინგის მეთოდი და ნედლეულის დამუშავება ხდება ბოჭკოვანი ნივთიერებების გამანადგურებელი საშუალებით. 1750 წელს ჰოლანდიელმა ჰერინდა ბიტამ გამოიგონა ქაღალდის მანქანა და დაიწყო ქაღალდის ფართომასშტაბიანი წარმოება. ქაღალდის წარმოების ნედლეულზე მოთხოვნამ საგრძნობლად გადააჭარბა მიწოდებას.
ამიტომ, მე-19 საუკუნის დასაწყისში ადამიანებმა დაიწყეს ალტერნატიული ქაღალდის დამზადების ნედლეულის კვლევა და განვითარება. 1845 წელს კირამ გამოიგონა დაფქული ხის რბილობი. ამ ტიპის რბილობი მზადდება ხისგან და იშლება ბოჭკოებად ჰიდრავლიკური ან მექანიკური წნევით. თუმცა, დაფქული ხის რბილობი ინარჩუნებს ხის მასალის თითქმის ყველა კომპონენტს, მოკლე და უხეში ბოჭკოებით, დაბალი სისუფთავით, სუსტი სიძლიერით და ადვილად ყვითლდება ხანგრძლივი შენახვის შემდეგ. თუმცა, ამ ტიპის რბილობი აქვს მაღალი გამოყენების მაჩვენებელი და დაბალი ფასი. ხის მერქნის დაფქვა ხშირად გამოიყენება გაზეთების და მუყაოს დასამზადებლად.

1857 წელს ჰატონმა გამოიგონა ქიმიური რბილობი. ამ ტიპის რბილობი შეიძლება დაიყოს სულფიტის რბილობად, სულფატის რბილობად და კაუსტიკური სოდას რბილობად, გამოყენებული დელინიფიკაციის აგენტის მიხედვით. ჰარდონის მიერ გამოგონილი კაუსტიკური სოდა პულპინგის მეთოდი გულისხმობს ნედლეულის ორთქლიზაციას ნატრიუმის ჰიდროქსიდის ხსნარში მაღალ ტემპერატურასა და წნევაზე. ეს მეთოდი ჩვეულებრივ გამოიყენება ფართოფოთლიანი ხეებისა და ღეროების მსგავსი მცენარეული მასალებისთვის.
1866 წელს ჩირუმანმა აღმოაჩინა სულფიტის რბილობი, რომელიც მზადდებოდა ნედლეულის დამატებით მჟავე სულფიტის ხსნარში, რომელიც შეიცავს ზედმეტ სულფიტს და მზადდებოდა მაღალი ტემპერატურისა და წნევის ქვეშ, რათა ამოეღო მინარევები, როგორიცაა ლიგნინი მცენარის კომპონენტებიდან. გათეთრებული რბილობი და ხის რბილობი ერთად შერეული შეიძლება გამოვიყენოთ როგორც ნედლეული გაზეთისთვის, ხოლო გათეთრებული რბილობი შესაფერისია მაღალი ხარისხის და საშუალო დონის ქაღალდის წარმოებისთვის.
1883 წელს დარუმ გამოიგონა სულფატის რბილობი, რომელიც იყენებს ნატრიუმის ჰიდროქსიდისა და ნატრიუმის სულფიდის ნარევს მაღალი წნევისა და მაღალი ტემპერატურის მომზადებისთვის. ამ მეთოდით წარმოებული რბილობის მაღალი ბოჭკოვანი სიმტკიცის გამო, მას უწოდებენ "ძროხის რბილობს". კრაფტის რბილობი ძნელია გაუფერულება ნარჩენი ყავისფერი ლიგნინის გამო, მაგრამ მას აქვს მაღალი სიმტკიცე, ამიტომ წარმოებული კრაფტის ქაღალდი ძალიან შესაფერისია შესაფუთი ქაღალდისთვის. გათეთრებული რბილობი ასევე შეიძლება დაემატოს სხვა ქაღალდს საბეჭდი ქაღალდის დასამზადებლად, მაგრამ მას ძირითადად იყენებენ კრაფტისა და გოფრირებული ქაღალდისთვის. საერთო ჯამში, ქიმიური რბილობის გაჩენის შემდეგ, როგორიცაა სულფიტის რბილობი და სულფატის რბილობი, ქაღალდი ფუფუნების ნივთიდან იაფ საქონელად გადაიქცა.
1907 წელს ევროპამ შეიმუშავა სულფიტის რბილობი და კანაფის შერეული რბილობი. იმავე წელს შეერთებულმა შტატებმა დააარსა კრაფტის ქაღალდის ყველაზე ადრეული ქარხანა. ბეიტსი ცნობილია როგორც "კრაფტის ქაღალდის ჩანთების" დამფუძნებელი. მან თავდაპირველად გამოიყენა კრაფტის ქაღალდი მარილის შესაფუთად და მოგვიანებით მიიღო პატენტი "ბეიტსის რბილობისთვის".
1918 წელს შეერთებულმა შტატებმა და გერმანიამ დაიწყეს კრაფტის ქაღალდის პარკების მექანიზებული წარმოება. ჰიუსტონის „მძიმე შესაფუთი ქაღალდის ადაპტაციის“ წინადადება ასევე იმ დროს გამოჩნდა.
სანტო რეკის ქაღალდის კომპანია შეერთებულ შტატებში წარმატებით შევიდა ევროპის ბაზარზე სამკერვალო მანქანის ჩანთების სამკერვალო ტექნოლოგიის გამოყენებით, რომელიც მოგვიანებით იაპონიაში 1927 წელს დაინერგა.